ვან გოგის ეს შედევრი სავსეა მზის სინათლითა და სიცოცხლის ენერგიით, რომლებიც ოქროსფერი ხორბლის ტალღებშია განსახიერებული. მხატვრის კაშკაშა, ენერგიული მონასმები გადმოსცემს მკის დინამიკას. კომპოზიციის ცენტრში შრომობს მთიბავი. მისი ფიგურა, მიუხედავად იმისა, რომ კომპოზიციის მასშტაბებში მცირეა, მთავარ როლს ასრულებს: ის სიმბოლურად გამოხატავს ბუნების გარდაუვალ ციკლს, სადაც სიცოცხლე და სიკვდილი ერთმანეთშია გადახლართული.
ნამუშევარი აღსავსეა იმ განსაკუთრებული ექსპრესიით, რომელიც ვან გოგის გვიანდელ შემოქმედებას ახასიათებდა, როდესაც მხატვარი ცდილობდა არა უბრალოდ რეალობის აღბეჭდვას, არამედ საკუთარი შინაგანი განცდების ფერებითა და ფორმებით გამოხატვას. "იმის ნაცვლად, რომ ვეცადო ზუსტად გამოვსახო ის, რაც ჩემს თვალწინაა, მე ვიყენებ ფერს მეტად თვითნებურად, რათა ჩემი თავი თავდაჯერებულად გამოვხატო." - სწერდა მხატვარი ძმას, ტეოს.
ღრმა მომწვანო ცისფერი ცა მკვეთრად კონტრასტირებს ოქროსფერ ყანასთან, რაც უსაზღვრო სივრცის შეგრძნებას ქმნის. ცა თითქოს ცოცხალია, სავსე მოძრაობით – ღრუბლები სინათლეში მიედინებიან, ცისფერ და თეთრ ელფერებში თამაშობენ. შორს მოჩანს სოფელი, სადაც სახლებიდან კვამლი ამოდის, რაც სცენას ყოველდღიური ცხოვრების ელფერს ანიჭებს, თუმცა ამავდროულად ხაზს უსვამს მთიბავის განმარტოებულობას ხორბლის თავთავებს შორის. ეს ელემენტი ბალანსს ქმნის ადამიანსა და ბუნებას, შრომასა და დასვენებას შორის. ტილო თითქოს სუნთქავს ზაფხულის დღის ატმოსფეროთი, ხოლო სინათლე, რომელიც მთელ ნამუშევარს მოიცავს, აძლიერებს სიხარულისა და ჰარმონიის შეგრძნებას.
მაგრამ ამ ენერგიის მიღმა ფილოსოფიური სიღრმე იმალება. ვან გოგი ხორბლის მთიბავში სიმბოლურ მნიშვნელობას ხედავდა: ის, როგორც ცხოვრების ციკლის განუყოფელი ნაწილი, თავის მოვალეობას ისევე ბუნებრივად ასრულებს, როგორც მზე ანათებს დედამიწას. 1889 წელს ის სწერდა ძმას, ტეოს: „ამ სიკვდილში არაფერია სამწუხარო, ის თავის გზას მიჰყვება, როდესაც ყველაფერი სამყაროში მზის ოქროსფერი სხივებით ივსება“. ეს არ არის ტრაგედია, არამედ გარდაუვალობის მიღება, შეგუება, ერთგვარი ჰარმონია - ყოფიერების ბუნების ღრმა გააზრება. ამ ასპექტის გათვალისწინებით, ეს ნამუშევარი არა უბრალოდ გლეხური შრომის გამოსახულებაა, არამედ ცხოვრების, დროისა და ყოველივეს თავის არსთან მარადიული დაბრუნების სურათიც.
ნამუშევარი, რომელიც მხატვრის სიცოცხლის ბოლო თვეებში შეიქმნა, მოიცავს მის აღტაცებას ბუნებით და სურვილს, გადმოსცეს არა მხოლოდ დანახული, არამედ განცდილი. თავისუფალი, ძლიერი ფუნჯის მონასმები, მკაფიო კონტურების არქონა და გაბედული ფერთა პალიტრა პეიზაჟს ემოციის მძლავრ გამოხატულებად აქცევს. აქ ჩანს არა მხოლოდ ტექნიკა, არამედ მხატვრის ხასიათიც: მისი ფერების წყურვილი, მისი უნარი, გადმოსცეს შინაგანი დრამა ფიზიკურ გარემოში. ეს ტილო არ არის უბრალოდ მკის გამოსახულება – ის აღიქმება როგორც ცოცხალი სუნთქვა, სავსე სინათლით, მოძრაობითა და მნიშვნელობით. მასში ჩაღრმავებისას, მაყურებელს თითქმის ესმის ხორბლის თავთავების შრიალი ქარში, გრძნობს ზაფხულის მზის სითბოს, ხედავს სინათლის თამაშს ხორბლის ყანის ზედაპირზე.
ეს ნამუშევარი არ არის მხოლოდ ვიზუალური ტრიუმფი, აქ ვან გოგი საუბრობს ბუნებრივი რიტმების უცვლელობაზე, ცხოვრების მარტივ და ღრმა კანონზე, რომელიც, მიუხედავად თავისი შეუბრალებლობისა, სინათლითა და სიმშვიდით არის გაჯერებული. ესაა ფიქრი იმაზე, თუ როგორ ხდებიან შრომა და ხელოვნება რაღაც უფრო დიდის ნაწილი, როგორ ერწყმის ადამიანი ბუნების უსასრულო სიმფონიას. როდესაც ამ ნახატს ვუყურებთ, ჩვენ არ ვტკბებით მხოლოდ სოფლის პეიზაჟით – ჩვენ ვგრძნობთ თავს ცხოვრების დიადი მოძრაობის ნაწილად, რომელიც ყოველივე ცოცხალზე მბრძანებლობს.
ზომა: 73 x 92
ზეთი, ტილო
The Toledo Museum of Art, აშშ
ზეთი, ტილო
The Toledo Museum of Art, აშშ
ამ ნამუშევრის საგამოფენო დეტალიზაციის ბეჭდური რეპროდუქცია შეგიძლიათ შეიძინოთ ჩვენს ვებგვერდზე
