როდესაც სინათლე საუბრობს: ალექსანდრე ვაშაყმაძის მხატვრული სამყარო
ალექსანდრე ვაშაყმაძე – თანამედროვე, 1994 წელს დაბადებული ქართველი იმპრესიონისტი მხატვარი, რომლის შემოქმედება სცდება ვიზუალური სანახაობისა და ესთეტიკური ტკბობის საზღვრებს. მისი შემოქმედება არის ემოციური და სულიერი მოგზაურობა ტრანსცენდენტულ სამყაროში, რომლითაც მხატვარი ცდილობს დაგვანახოს, რომ ღვთიური კვალი ყველგანაა, მათთვის, ვისაც მისი დანახვა სურს.
მხატვარი ტილოებზე ქმნის სიზმრისეულ, ზღაპრულ სამყაროს, რომელიც მის სულიერ ხედვებსა და განცდებს გამოხატავს. თითოეული მონასმი სამყაროს სულიერი არსის გამოსახვის მცდელობაა, თითქოს მხატვარი სულის ენაზე საუბრობს – სამყაროს სულიერ არსს განიცდის და ხატავს.
მისი ეს ნამუშევრები გვთავაზობს არა უბრალოდ ვან გოგის სტილის გაგრძელებას, არამედ უნიკალური ხედვისა და სტილის ნაზავს, რაც თანამედროვე ხელოვნებაში კიდევ ერთ გამორჩეულ ხასიათს აყალიბებს.
Reaper ალექსანდრე ვაშაყმაძის 2019 წლის ნამუშვარია. გთავაზობთ განხილვას, რომელიც მხატვრის შემოქმედების გაგებისთვის ერთგვარი გასაღები შეიძლება გახდეს.
Reaper/მთიბავი - მზის დიდებულება და ხორბლის უსასრულო ოქროსფერი ზღვა გვეგებება ამ ტილოზე. პირველი, რაც თვალში გვხვდება, ნათებაა, რომელიც თითქოს პულსირებს თითოეულ მონასმში. აქ ჩრდილისთვის ადგილი არ არის: ყველაფერი სუნთქავს სინათლით, მადლითა და სითბოთი. თუმცა კომპოზიციური სიმარტივის მიღმა გაცილებით მეტი იმალება.
ცენტრალური ფიგურა, მთიბავი ცელით ხელში და კონუსისებრი ქუდით, ერთი შეხედვით მხოლოდ პასტორალური სცენის ნაწილია, მაგრამ მისი სახე მრავალშრიანია. ეს მთიბავი განასახიერებს ადამიანის ჰარმონიას სამყაროსთან. თუ მუნკის კივილი გაუცხოებისა და შინაგანი შფოთვის გამოხატულებაა ქაოტურ და აბსურდულ სამყაროსთან მიმართებაში, მაშინ ეს მთიბავი მისი ანტიპოდია. ის სიმშვიდისა და თავდაჯერებულობის სიმბოლოა. უსარულო ოქროსფერ, სინათლით სავსე მინდორზე მისი ყოფნა მიუთითებს იმ ჰარმონიაზე, რომლისკენაც ადამიანი რწმენას მიჰყავს. ქუდი, რომელიც გვაგონებს შარავანდედს, სიმბოლიზირებს ამ შრომის მადლსა და სიწმინდეს. აქ, ბუნების გულში, ადამიანი არა მხოლოდ შრომობს, არამედ ღვთაებრივი განზრახვის ნაწილად გრძნობს თავს.
ხორბლის ზღვა იქცევა იმ ძღვენის მეტაფორად, რომელიც რწმენას მოაქვს. ეს მინდორი სულიერი სამყაროს ნაყოფის სიმბოლოა, იმ სიმშვიდის შეგრძნებების, რომლებიც ავსებენ ადამიანს, რომელმაც თავისი ადგილი იპოვა მზის ქვეშ. ყოველ თავთავში ამ სამყაროს პოეზიაა, თითოეული მათგანი კი არის ძაფი, რომელიც აკავშირებს ცასა და მიწას.
მზე, როგორც ავტორის სხვა ნამუშევრებშიც, აქაც ტრანსცენდენტურ ძალას ატარებს. ეს არ არის მხოლოდ სინათლის წყარო, არამედ ჭეშმარიტების, უმაღლესი მადლის სიმბოლო, რისკენაც მიისწრაფის როგორც ბუნება, ასევე ადამიანი. მისი სხივები იღვრება მთელ სივრცეში, რაც ხაზს უსვამს იმ სრულყოფილებასა და უსასრულობას, რომლის გადმოცემასაც ცდილობს ავტორი.
ეს სურათი ჰარმონიისა და სულიერი სიხარულის ჰიმნია. ის არ ასახავს უბრალო შრომასა და ბუნებას, არამედ სთავაზობს მაყურებელს დაფიქრდეს იმაზე, თუ როგორ შეუძლია რწმენას გარდაქმნას შინაგანი სამყარო, მიანიჭოს ადამიანს არა მხოლოდ სინათლე, არამედ მტკიცე რწმენა საკუთარ ადგილზე ამ სამყაროში.
ალექსანდრე ვაშაყმაძის შემოქმედებამ მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში დაიმსახურა ყურადღება, ხოლო მისი გამოფენები, მათ შორის პარიზის ლუვრში, მნიშვნელოვან ეტაპებად იქცა მისი შემოქმედებისთვის. მიუხედავად მიღწეული წარმატებისა, ალექსანდრე მუდმივად ავითარებს საკუთარ მხატვრულ ხედვას და განაგრძობს ახალი თემებისა და ფორმების ძიებას. მისი თითოეული ნამუშევარი მოწმობს, რომ ხელოვნება მისთვის მხოლოდ შედეგი კი არა, უწყვეტი პროცესი და ძიებაა. ამ პროცესს სულიერი და ემოციური სიღრმე ასაზრდოებს, რაც მის ნამუშევრებს განსაკუთრებულად ახლობელს ხდის როგორც ადგილობრივი, ისე საერთაშორისო აუდიტორიისთვის.
