"შემოდგომის პეიზაჟს", რომელიც ვან გოგმა 1885 წლის ნოემბერში დახატა, წარმავალი ბუნების მშვიდ და მელანქოლიურ სამყაროში გადავყავართ. ეს, ერთი შედეხვით მოკრძალებული ნამუშევარი, შეიცავს ემოციურ და მხატვრულ სიღრმეს, რაც მას ხდის გამორჩეულს გენიოსი მხატვრის შემოქმედებაში.
ეს, ერთი შედეხვით მოკრძალებული ნამუშევარი, შეიცავს ემოციურ და მხატვრულ სიღრმეს, რაც მას ხდის გამორჩეულს გენიოსი მხატვრის შემოქმედებაში.ამ ნახატში ვან გოგი იყენებს მეტად მშვიდ, მოკრძალებულ პალიტრას, რომელიც მის ადრეულ პერიოდს ახასიათებდა. ყავისფერის, მწვანესა და ნაცრისფერის თბილი ტონები ქმნიან მშვიდ, მელანქოლიურ ატმოსფეროს, რომელშიც ბუნება თითქოს ქვრება და იყინება ზამთრის მოლოდინში. ეს პალიტრა, აშკარად, დაკავშირებულია ჰოლანდიური მხატვრობისგან მიღებულ ადრეულ შთაგონებებთან, მაგრამ უკვე მიანიშნებს მხატვრის გადასვლას მეტად გამოხატულ პირად სტილზე.
ნახატის კომპოზიცია განსაკუთრებულ ყურადღებას იმსახურებს. ცენტრალური ხეები, ოდნავ დახრილი ტოტებითა და გაყვითლებული ფოთლებით, სიმბოლიზირებს სიცოცხლის ციკლს, რომელიც გარდაუვლად უახლოვდება თავის დასასრულს. ხოლო მარჯვნივ არის ხე, თითქმის ბოლომდე გაცვენილი ფოთლებით, რაც ქმნის კონტრასტს სიცოცხლესა და მის დასასრულს შორის.
უკანა პლანზე ჩანს ადამიანის ფიგურა, თითქმის შერწყმული ფონთან. მისი მოძრაობა ჯერ კიდევ ნაწილობრივ ფოთლებით დაფარული ხეებიდან შიშველი, უსიცოცხლო ტოტებისკენ, შესაძლოა გამოხატავდეს ადამიანის მოკვდავობას. ეს მარტოსული სილუეტი, თითქოს ხაზს უსვამს იმ ფილოსოფიურ აზრს, რომ ყველა ჩვენგანი გადის საკუთარ გზას ცხოვრებისეული ენერგიიდან გარდაუვალ დასასრულამდე.
უკანა პლანზე ჩანს ადამიანის ფიგურა, თითქმის შერწყმული ფონთან. მისი მოძრაობა ჯერ კიდევ ნაწილობრივ ფოთლებით დაფარული ხეებიდან შიშველი, უსიცოცხლო ტოტებისკენ, შესაძლოა გამოხატავდეს ადამიანის მოკვდავობას. ეს მარტოსული სილუეტი, თითქოს ხაზს უსვამს იმ ფილოსოფიურ აზრს, რომ ყველა ჩვენგანი გადის საკუთარ გზას ცხოვრებისეული ენერგიიდან გარდაუვალ დასასრულამდე.
ცხოვრების ამ პერიოდში ვან გოგი იმყოფებოდა მნიშვნელოვანი ცვლილებების ზღვარზე, როგორც პირად ცხოვრებაში, ისე ხელოვნებაში. "შემოდგომის პეიზაჟი" მისი შემოქმედებითი ევოლუციის საინტერესო მომენტს წარმოადგენს — აქ იგრძნობა მისი "მასწავლებლების" გავლენა, მაგრამ ასევე ჩანს იმ სტილის ჩანასახები, რომელმაც ვან გოგს მსოფლიო აღიარება მოუტანა.
ვან გოგი საკუთარი ნამუშევრებით ოსტატურად გადმოგვცემს არა მხოლოდ ვიზუალურ გამოსახულებებს, არამედ გრძნობებსაც, რომლებსაც ისინი აღძრავენ. აქ ის ოსტატურად იყენებს ფერისა და კომპოზიციის ნიუანსებს, რათა გადმოსცეს შემოდგომისათვის დამახასიათებელი სიმარტოვისა და მელანქოლიის შეგრძნება. ეს ნამუშევარი არის არა უბრალოდ ბუნების გამოსახულება, არამედ მხატვრის შინაგანი სამყაროს, სიცოცხლისა და სიკვდილის შესახებ მისი ფიქრის ანარეკლი.
"შემოდგომის პეიზაჟი" შეიძლება განვიხილოთ როგორც გარდამავალი ნამუშევარი ვან გოგის შემოქმედებაში, როდესაც ის უკვე იწყებდა თავისი "მასწავლებლების" გავლენისგან გათავისუფლებას, მაგრამ ჯერ არ ჰქონდა ჩამოყალიბებული საკუთარი მკვეთრი და ექსპრესიული სტილი. ეს ნამუშევარი განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს მის მემკვიდრეობაში და გვახსენებს თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ბუნების უბრალოებაში ღრმა, ზოგჯერ სევდიანი, მაგრამ ყოველთვის გულწრფელი ემოციები, რომლებსაც ის იწვევს.
