ნამუშევარში ხორბლის ყანა მთიბავით ვლინდება სენ-რემის თავშესაფარში მყოფი ვან გოგის შინაგანი სამყაროს მთელი სიღრმე. 1889 წელს, თავშესაფარში ყოფნის დროს შექმნილი ეს ნამუშევარი განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს - ამ პერიოდში ვან გოგი ინტენსიურად აწარმოებდა მიმოწერას ძმასთან, ტეოსთან, სადაც დეტალურად აღწერდა ბუნებისა და ადამიანური არსებობის საკუთარ ხედვას. ეს გვაძლევს უნიკალურ შესაძლებლობას, გავიგოთ ტილოს ჩანაფიქრი მხატვრის განსჯის პრიზმაში.
ხორბლის ყანა, რომელიც თავშესაფრის ოთახის ფანჯრიდან ჩანდა, მხატვრისთვის თავისუფლების სამყაროში გასასვლელ ფანჯარად იქცა. ამის დასტურს ვპოულობთ მის წერილებში, სადაც აღნიშნავდა, რომ იზოლაციის პერიოდში ეს ხედი იყო მისი ერთადერთი კავშირი გარე სამყაროსთან. ტეოსთვის მიწერილ წერილებში ვპოულობთ აღწერილობას იმისა, თუ როგორ აკვირდებოდა მხატვარი თავშესაფრის ფანჯრიდან საათობით ხორბლის ყანაზე სინათლის ცვალებადობასა და ხორბლის რხევას - ეს პირდაპირ აისახა ტილოზე თითოეულ მონასმში. ეს მონასმები ატარებენ არა მხოლოდ მხატვრულ, არამედ ღრმად ემოციურ დატვირთვასაც - მათი პულსირებადი ხასიათი დამახასიათებელია მხატვრის ამ პერიოდის ნამუშევრებისთვის, როდესაც მისი სამყაროს აღქმა განსაკუთრებულად გამძაფრებული იყო. ამის კიდევ ერთი ნათელი მაგალითი მისი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ნამუშევარი, ვარსკვლავებიანი ღამეა.
ტილოზე გამოსახული მთიბავის ფიგურა განასახიერებს მხატვრის ფილოსოფიურ მსჯელობას ყოფიერების ციკლურობაზე. თავის მიმოწერაში ვან გოგი ხსნის მის ღრმა სიმბოლიზმს, რომელიც სოფლად შრომის მარტივ გამოსახულებას სცდება. აქ მხატვარი იკვლევს ფუნდამენტურ კავშირს ადამიანსა და ბუნების რიტმებს შორის.
ნამუშევრის ფერთა სიმფონიას განსაკუთრებული გამომსახველობითი ძალა აქვს. ვან გოგისთვის განსაკუთრებულად სახასიათო ყვითელი ფერი აქ ახალ ძალასა და სიღრმეს იძენს. თავის წერილებში მხატვარი ხსნის ამ ფერის მისეულ გაგებას, როგორც სინათლისა და ცხოვრებისეული ენერგიის მატარებლის, რაც ამ ნამუშევარში სრულყოფილ განხორციელებას პოულობს.
ნამუშევრის ფერთა სიმფონიას განსაკუთრებული გამომსახველობითი ძალა აქვს. ვან გოგისთვის განსაკუთრებულად სახასიათო ყვითელი ფერი აქ ახალ ძალასა და სიღრმეს იძენს. თავის წერილებში მხატვარი ხსნის ამ ფერის მისეულ გაგებას, როგორც სინათლისა და ცხოვრებისეული ენერგიის მატარებლის, რაც ამ ნამუშევარში სრულყოფილ განხორციელებას პოულობს.
მონასმების დინამიურობა ქმნის შთამბეჭდავ ვიბრაციის ეფექტს - თითქოს მთელი ტილო უწყვეტ მოძრაობაშია. თავშესაფარში იზოლირებული მხატვარი ქმნის ნამუშევარს, რომლითაც ამტკიცებს სიცოცხლის გამარჯვებას ნებისმიერი ფიზიკური არსებობის შეზღუდვებზე.
მხატვრის სენ-რემის თავშესაფარში ყოფნისას შექმნილი ეს ტილო გამორჩეულია მხატვრული გამოხატულების განსაკუთრებული ინტენსივობით. კომპოზიციის თითოეული ელემენტი ადასტურებს ოსტატის შემოქმედებითი აღმავლობის უმაღლეს წერტილზე ყოფნას.
მხატვრის სენ-რემის თავშესაფარში ყოფნისას შექმნილი ეს ტილო გამორჩეულია მხატვრული გამოხატულების განსაკუთრებული ინტენსივობით. კომპოზიციის თითოეული ელემენტი ადასტურებს ოსტატის შემოქმედებითი აღმავლობის უმაღლეს წერტილზე ყოფნას.
ამ ნამუშევარში გარე პეიზაჟი ხდება მხატვრის შინაგანი სამყაროს ანარეკლი. ვან გოგი აქ აღწევს ფიზიკურისა და მეტაფიზიკურის, პირადისა და უნივერსალურის იშვიათ ერთობას, ქმნის ხელოვნების ნიმუშს, რომელიც უკვე საუკუნეზე მეტია რეზონირებს ადამიანური ცნობიერების ღრმა შრეებთან.
ზომა: 73 x 92
ზეთი, ტილო
ვან გოგის მუზეუმი, ამსტერდამი
ზეთი, ტილო
ვან გოგის მუზეუმი, ამსტერდამი
